خاکی که چون عرش خدا شأنش رفیع است            بی‌بقعه درگاهی ست که نامش بقیع است

بیش از نـیاز خـلـق اینجا جـامِ باده ست            ازبس که این میخانه در باطن وسیع است

اینجا قـیـامت را به خـلـوت می‌توان دید            زیرا که پنهان در دلش چندین شفیع است

با چـار امـامـی که کـریـم بن الکریــمند            حتّیٰ کرم در این حـرم عـبد مُطیع است

مهمان همیشه کاسه‌اش سرشار فیض است            آنجا که صاحب خانه را طبعی مَنیع است

هـمـسـایـۀ مـکّـه ست وقـتـی که مـدیـنـه            پس هرکه پابوسش می‌آید مُستطیع است

زائـر! نـمی‌فـهــمـد زیـارت کرده یا نه!            آنقـدْر که سِــیر زمان اینجا سَـریع است

آیــنـده‌اش را که تـصــوّر مـی‌کـنـم بـاز            در ذهنم از این صحن تصویری بَدیع است

بعد از ظهورِ حضرت مَعشوق، بی‌شک            اینجا تمام فـصلهایـش چون رَبـیـع است

با خاک یکسان کرده هرکس این حرم را            روز قیام منـتـقـم، وضعـش فَجــیع است